Na ongeveer 23 kilometer ontsnapten Vincent en Timo uit de kopgroep en pas aan de finish zagen ze de concurrentie terug. Er was in de laatste ronde over het 13 kilometer lange parcours zelfs tijd om rustig aan te doen, te stoppen voor de finish en pas na een diepe buiging over de streep te gaan. ‘We hadden best wat tijd om na te denken over hoe we over de finish wilden gaan’, lacht Ter Schure. ‘We wilden na deze bijzondere wedstrijd iets bijzonders doen. Onze buiging was een soort bedankje aan Japan voor de manier waarop ze de Paralympische Spelen hebben georganiseerd.’

Ruime voorsprong

Met het goud in de wegwedstrijd herhaalt het scenario van Rio 2016 zich. Ook toen was de tijdrit op de weg het hoofddoel voor Ter Schure en Fransen. Ook toen moesten ze genoegen nemen met tijdritzilver en namen ze revanche in de wegwedstrijd. ‘We hadden vandaag ontzettend goede benen’, erkent Fransen. ‘Maar dat we uiteindelijk zo’n ruime voorsprong hadden, was onverwacht. Binnen dertig kilometer hadden we bijna drie minuten te pakken. We hoefden niet alle risico’s te nemen, maar het was nog steeds heel zwaar. We moesten blijven rijden. Je weet nooit wat er achter je gebeurt.’

Zilver en brons

Achter Ter Schure en Fransen ging het zilver naar landgenoten Tristan Bangma en Patrick Bos. De Fransen Alexandre Lloveras en Corentin Ermenault pakten het brons. ‘Het is prachtig om de Spelen met goud af te kunnen sluiten’, erkent Ter Schure. ‘Natuurlijk hadden we dat goud liever in de tijdrit gewonnen, maar om het op deze manier, onder deze omstandigheden te doen, maakt het heel bijzonder.’

Foto: Mathilde Dusol