Blog:

Maaike zou tijdelijk slechtziend zijn, maar dat pakte heel anders uit.

Dertien jaar geleden werd ik van de ene op de andere dag slechtziend. Volgens de oogarts was de oorzaak waarschijnlijk neuritis optica, een oogzenuwontsteking. Daar schrok ik natuurlijk enorm van. Maar het goede nieuws was dat mijn zicht zich binnen twee jaar zou herstellen. Dus ik ging ervan uit dat ik zoveel mogelijk door zou kunnen gaan met mijn leven. In overleg met mijn werkgever nam ik tijdelijk afscheid van het ziekenhuis en ging aan de slag als sociaal verpleegkundige bij de GGD. Aangezien ik via het uitzendbureau aan deze baan begon, besloot ik niks te vertellen over mijn slechtziendheid. Die was er gewoon niet. Ik ging ervan uit dat het allemaal wel weer goed zou komen met mijn zicht. Het zou gewoon even duren, ik wilde geen moeilijkheden creëren. Met mij was echt niks aan de hand.

Overlevingsstand

Maar drie jaar later liep ik vast in mijn werk. Ik was steeds bezig geweest om mijn slechte zicht te compenseren, dat had me zoveel energie gekost, de rek was eruit. En tegelijk kreeg ik te horen dat er een fout was gemaakt bij het stellen van de diagnose. Mijn ogen zouden niet meer beter worden, maar alleen maar slechter. Ik schoot in de overlevingsstand en liet me meteen allerlei hulpmiddelen aanmeten. Het moment dat deze bij mij thuis geleverd werden, vergeet ik nooit meer. Ineens besefte ik dat ik hiermee verder moest en mijn zicht niet meer beter werd. Dat kwam letterlijk en figuurlijk hard binnen.

Revalideren

Ik viel uit op mijn werk als jeugdverpleegkundige, ondanks de goede begeleiding van mijn jobcoach van Bartiméus. Toen ben ik gaan revalideren in de regio. Maar omdat ik op teveel vlakken vastliep, besloot ik intern te gaan revalideren bij Visio het Loo erf in Apeldoorn. Na lang wachten, waarbij de muren op mij af kwamen en ik bijna geen uitweg meer zag, kwam er een plekje vrij.