‘Voor mijn vader was niets teveel.’

Cyste

‘Ik ben blind geworden na een operatie om een cyste achter mijn ogen te verwijderen. Daarbij zijn zenuwen blijvend beschadigd. Toen duidelijk werd dat ik mijn zicht volledig kwijt was en dat dit niet meer terug zou komen, werd ik naar het blindeninstituut in Grave gestuurd. Een hele veilige omgeving waar ik leerde om mezelf te redden en waar ik kennismaakte met de eerste beginselen van het braille. Ik voelde me er thuis, werd daar begrepen, was als de anderen.’

Kar vol brailleboeken

‘Toen mijn ouders wilden dat ik weer terug naar huis kwam, naar het gezin, was dat voor mij een schok. Weg uit mijn veilige, vertrouwde omgeving. Maar mijn vader vond dat ik mijn weg moest vinden in de ‘gewone’ maatschappij en daar hoorde ook een ‘gewone’ school bij. Om een school te vinden die mij als leerling wilde, viel beslist niet mee. ‘Hoe ziet u dat dan voor zich, meneer Crombag?’. Mijn vader hield voet bij stuk en zocht net zolang totdat er een school was die dat wél zag zitten. En daar ging ik, met tassenvol dikke brailleboeken en een kar om de boeken door de school te duwen. Ik was pas 12 jaar en ik deed het.’

Meester in de rechten

‘Ik merkte dat ik plezier kreeg in het leren en beet me er helemaal vast. Als een strohalm. Die vechtersmentaliteit heb ik van mijn vader. Dat doorzetten. Uiteindelijk studeerde ik cum laude af aan de Universiteit Maastricht als meester in de rechten. Nu ben ik docent recht aan deze universiteit en ik ben verbonden aan het Assemblee sprekersbureau.’

Fietsend naar de top

‘Maar ik heb nóg een carrière gehad, die van profwielrenster. Om de top te bereiken moest ik trainen, trainen, trainen. Een trainingsmaatje waar ik altijd op kon rekenen was Wil. Wil zat voorop de tandem, ik achter. Ook als ik helemaal op was, sleepte hij me erdoor heen. Wil: ‘Esther was enorm gemotiveerd en gedreven. En ik sleepte haar erdoorheen als dat nodig was. Tijdens een trainingsrit was Esther volledig uitgeteld. Op de borden stond dat we nog 35 kilometer moesten fietsen. Maar ik zei ‘we zijn er bijna, nog 5 kilometer!’. We hebben er later smakelijk om gelachen. Dat zij uiteindelijk met fietsen prijzen heeft gewonnen, verbaast mij niet. Ik heb altijd in haar geloofd.’

De juiste mensen

Esther: ‘Zonder het vertrouwen van mijn vader, moeder, mensen als Wil en verschillende schooldirecteuren, weet ik niet hoe mijn leven eruit had gezien. Je hebt mensen nodig die in je geloven. Iedereen, maar nog meer als je een beperking hebt, zoals ik. En het mooie is dat ik in mijn leven telkens weer de juiste mensen ontmoette, mensen die mij verder hielpen. Ook met kleinere dingen, zoals het duwen van de kar met brailleboeken. Maar voor mijn vader was echt niets teveel. Nog steeds kan ik hem bellen, ook al is het midden in de nacht.’

Meer lezen?

Esther Crombag heeft een boek over haar leven geschreven: Blind vertrouwen. Je kunt haar boek hier bestellen.

Lees hier hoe jij mensen met een visuele beperking kunt helpen: help mee en steun het Bartiméus Fonds. 

Je hebt mensen nodig die in je geloven. Zeker als je een beperking hebt, zoals ik.