‘Ik houd nu rekening met wat ik aankan.’

Manon (30) is vanaf haar geboorte slechtziend. ‘Met mijn linkeroog zie ik dertig procent en met mijn rechteroog nog maar vijf procent.’ Op de middelbare school van Bartiméus haalde ze haar vmbo-diploma. Daarna ging ze na de mbo-opleiding helpende zorg en welzijn verder met de mbo-opleiding maatschappelijke zorg. Deze duurt drie jaar, maar Manon had vijf jaar nodig om de eindstreep te halen. ‘Mijn visuele beperking speelde hierin een rol. Op zich ging het goed, ook tijdens mijn stages bij verschillende zorginstellingen voor mensen met een verstandelijke beperking. Bij deze cliënten is het belangrijk om goed op hun gedrag te letten. Zo kom je te weten wat ze je duidelijk willen maken. Ik kon dat natuurlijk niet goed zien. In plaats daarvan ging ik naar een cliënt toe, om van dichtbij vragen te stellen of naar de gezichtsuitdrukking te kijken. Zo kreeg ik antwoord op wat eraan de hand was. Door het op een andere manier aan te pakken, kreeg ik het toch voor elkaar. Hetzelfde deed ik bij het maken van zorgverslagen op de computer. Daarvoor vergrootte ik de tekst op het beeldscherm. Maar het voortdurend compenseren van mijn visuele beperking kostte me ook veel energie. Zoveel energie dat ik dus twee jaar extra nodig had om mijn opleiding af te ronden.’

Toekomstverwachting

‘Terwijl ik aan het begin van mijn opleiding nog dacht dat ik fulltime zou kunnen werken. Ik wilde heel graag net als veel van mijn leeftijdsgenoten een werkweek van vier of vijf dagen. Dat beschouwde ik als een normale werkweek. Maar die toekomstverwachting, dat ik mijn leven zo zou kunnen invullen, heb ik moeten bijstellen. Inmiddels weet ik dat vijftien uur werken per week voor mij echt genoeg is. Dan lukt het me om ook zelfstandig te wonen, en tijd te besteden aan familie en vrienden én aan mijn hobby saxofoon spelen.’

Problemen overwinnen

Manon werkt nu alweer ruim vijf jaar als praktijkbegeleider op de middelbare school van Bartiméus. Hier begeleidt ze leerlingen één op één bij het aanleren van praktische en sociale vaardigheden. Dit werk kan ze goed aan en haar vijftien werkuren zijn evenwichtig verdeeld over de week, zodat haar energie in balans blijft. ‘Maar voor het zover was, heb ik de nodige problemen moeten overwinnen. Ik werd bijvoorbeeld afgewezen bij een sollicitatie als woonbegeleider bij een zorginstelling. Terwijl er grote vraag naar zorgmedewerkers is. Kwam het door mijn visuele beperking? Ik kan het niet met zekerheid zeggen. Een baan als opvangkracht in het onderwijs ging niet door, omdat ik deze vanwege mijn mindere zicht niet goed kon vervullen. Ook liep ik tegen onbegrip aan bij de instantie die mijn aanvullende uitkering verzorgt. Zij snapten aanvankelijk niet waarom ik niet méér uren kon werken.

Les leren

De les die ik heb moeten leren, is om goed uit te zoeken welke werkzaamheden ik aan kan met mijn visuele beperking. Dat is ook mijn tip voor anderen die slechtziend of blind zijn. Begin daarnaast rustig qua uren en kijk hoe het gaat. Dan kun je het aantal uren altijd nog uitbreiden, tot duidelijk is wat je maximum is. Zo voorkom je een negatieve ervaring bij jezelf, je werkgever en de instantie die je begeleidt naar werk.’

Bijtanken

‘Bij mijn sollicitaties heb ik wel veel gehad aan de begeleiding door Bartiméus Werkpad. Mijn jobcoach daar heeft me bijvoorbeeld heel goed geholpen met het opstellen van mijn cv. Tegen werkgevers wil ik zeggen: sta er voor open om mensen met een visuele beperking aan te nemen. Met de juiste hulpmiddelen kunnen wij heel veel. Én met een goede verdeling van onze werkuren, zodat we onze energie in balans kunnen houden. Doordat we niet goed kunnen zien, kosten werkzaamheden ons vaak meer inspanning. Maar dat hoeft geen probleem te zijn, als er in een werkweek voldoende tijd overblijft waarin we weer energie kunnen ‘bijtanken’.

Meer lezen?

Op de pagina ‘Werk aan de winkel!’ lees je meer openhartige, persoonlijke verhalen, feiten en cijfers over arbeidsparticipatie én hoe wij samen met jou de kans op werk kunnen vergroten.