Blog:

Hoe haalt Wolter zijn dochter op van de kleuterschool, zonder dat hij op het plein mag komen?

Ik werp een blik op mijn telefoon. Het is half drie. Tijd om mijn oudste dochter van school te halen. Na wekenlang thuisonderwijs, mogen de kinderen, sinds een aantal weken, eindelijk weer naar school. ‘Eindelijk’ zeg ik namens ons allemaal. Voor de kinderen is het heerlijk om, na wekenlang onnatuurlijk veel afstand te bewaren, weer een beetje terug te kunnen naar het ‘oude normaal.’

Voor mijzelf was het op zich geen probleem om thuis onderwijs te geven. Ten eerste heb ik op dit moment geen baan buitenshuis waar ik het thuisonderwijs mee moest combineren. Ten tweede ben ik natuurlijk meester geweest in de onderbouw van de basisschool, en beleef ik er veel plezier aan om mijn kinderen op speelse wijze wat te leren: Meet met een rolmaat van alles op in huis, bouw een toren van een meter met wc-rollen, ontwerp een kaartje voor een jarige klasgenoot en meer van dat soort maffe dingen waar je nu even de tijd voor kunt nemen.

Maar is het nu ook wel heerlijk om niet meer de hele dag met z’n vijven thuis te zijn. Ik ging ook voortdurend onderuit over duploblokken, potloden en pritstiften. Die dingen die een ander ziet liggen, zijn voor mij een klein ‘Bambi op het ijs-momentje’. Opruimen was in die tijd ook onbegonnen werk, want ik had nog niet alles opgeruimd of alles werd weer over hoop getrokken.

Op school is natuurlijk nog niet alles bij het oude. Ik mag als vader nog niet het plein op, om mijn dochter op te halen. We moeten namelijk wel afstand bewaren, en dus ga ik, met álle andere ouders, aan de overkant van weg op een kluitje staan wachtten tot de kleuters het plein op komen huppelen. Dan moet ik tussen al die blonde koppies mijn eigen knapperd ontdekken, om haar te wenken dat ze mag oversteken. Je zou denken: ‘Dat is toch haast niet te doen als je slechtziend bent?’ Dat klopt! En dus fluit ik een deuntje, wat al generaties lang in onze familie bestaat. Dat deuntje fluit ik zodat mijn dochter weet dat ik in de buurt ben. Vervolgens zwaai ik heel hard alsof ik haar gezien heb. Uiteindelijk komt één van die blonde koppies naar me toe rennen. Wanneer ze dichterbij gekomen is, herken ik in haar, mijn eigen Madelief. ‘Hoi pap, hier!’ Met een beweging slingert ze haar tas, jas en een knutselwerkje in mijn lege hand.  Met mijn andere hand heb ik mijn taststok vast. ‘Hoi lieverd, hoe was het op sch…’ Voordat ik mijn zin kan afmaken huppelt ze alweer voor mij uit naar huis. Met mijn handen vol sjok ik achter haar aan. Tijd voor limonade en een koekje.

Lees ook …

Eerder schreef Wolter een blog over het boodschappen doen in de anderhalve meter samenleving. Je leest hem hier.

Wie is Wolter